دستیافتههایی درباره کوچکترین قمر سیاره زحل
تاریخ انتشار: ۱۶ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۲۰۷۱۹
پس از اینکه یک دانشمند از «موسسه تحقیقاتی جنوب غربی» شواهد خیرهکنندهای پیدا کرد که نشان میداد کوچکترین و درونیترین قمر زحل، ممکن است گرمای کافی برای حفظ اقیانوس مایع داخلی تولید کند، همکاران آن شروع به بررسی سطح میماس برای درک چگونگی تکامل درونی آن کردند.
طبق شبیهسازیهای عددی این قمر، ساختار حوضه برخوردی هرشل میماس (برجستهترین ویژگی سطح دهانههای آن) و فقدان تکتونیک با یک پوسته یخی نازکتر و یک اقیانوس جوان از نظر زمینشناسی مطابقت دارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
آلیسا رودن متخصص ژئوفیزیک قمرهای یخی از موسسه تحقیقاتی جنوب غربی گفت: در روزهای پایانی مأموریت کاسینی ناسا به زحل، فضاپیما یک جنبش یا نوسان عجیب را در چرخش میماس شناسایی کرد که این موضوع اغلب به یک پدیده زمینشناسی و جرم فعال قادر به حمایت از یک اقیانوس داخلی اشاره میکند.
رودن در آن زمان با دانشجوی مقطع دکتری« آدین دنتون» همکاری کرد تا بهتر بفهمد که چگونه یک قمر با دهانههایی به اندازه میماس میتواند اقیانوس داخلی داشته باشد. دنتون از برنامه شبیهسازی iSALE-2D برای مدلسازی ایجاد حوضه برخوردی هرشل استفاده کرد.
طبق مدلها، پوسته یخی میماس در زمان برخوردی که هرشل را ایجاد کرد، باید حداقل ۳۴ مایل (۵۵ کیلومتر) ضخامت داشته باشد. از سوی دیگر، اگر میماس هنوز خانه اقیانوس است، مشاهدات سیاره و شبیهسازی گرمایش داخلی آن، ضخامت پوسته یخی کنونی آن را به کمتر از ۱۹ مایل (۳۰ کیلومتر) محدود میکند.
دنتون که اکنون یک محقق مقطع فوق دکترا در دانشگاه آریزونا است، گفت: ما دریافتیم که هرشل نمیتواند در یک پوسته یخی با ضخامت امروزی بدون محو کردن پوسته یخی در محل برخورد شکل گرفته باشد. اگر میماس امروز اقیانوس دارد، پوسته یخی از زمان شکل گیری هرشل نازک شده است، که این امر میتواند علت عدم شکستگی روی میماس را نیز توضیح دهد.
وی افزود: اگر میماس یک جهان اقیانوسی نوظهور باشد، این امر محدودیتهای مهمی برای شکلگیری، تکامل و قابلیت سکونت همه قمرهای متوسط زحل ایجاد میکند.
رودن گفت: اگرچه نتایج ما از وجود یک اقیانوس امروزی در میماس پشتیبانی میکند، اما تطبیق ویژگیهای مداری و زمینشناسی این قمر با درک کنونی ما از تکامل مداری حرارتی آن چالشبرانگیز است. ارزیابی وضعیت میماس به عنوان یک قمر اقیانوسی میتواند مدلهای شکلگیری و تکامل آن را ارزیابی کند. این نتایج به ما کمک میکند حلقههای زحل و قمرهای متوسط و قمرهای اقیانوسی بالقوه قابل سکونت به ویژه در اورانوس را بهتر درک کنیم. میماس یک هدف وسوسهانگیز برای ادامه تحقیقات است.
منبع: تی ای
باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی فناوریمنبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: قمر زحل سیاره زحل پوسته یخی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۲۰۷۱۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آیا خورشید میتواند زمین را ببلعد؟
ایتنا - زمانی که ستارگان به پایان عمر خود میرسند، اندازه آنها تا یک میلیون برابر بزرگتر میشود و سیارات و اجسام مجاور را میبلعند.
بر اساس تحقیقی که یافتههای آن در مجله Nature منتشر شد، دانشمندان برای نخستین بار یک ستاره را که سیارهای را میبلعد مشاهده کردهاند و این حادثه در نهایت برای زمین رخ خواهد داد.
پژوهشگران ستارهها را درست پیش یا پس از بلعیدن تمامی سیارات دیدهاند. اما یک بررسی جدید، نخستین باری است که دانشمندان این اتفاق را حین رخ دادن آن مشاهده کردهاند.
ستارهشناسان یک ستاره در یک بازه زمانی تنها ۱۰ روزه، حدود ۱۰۰ برابر درخشانتر شد - و سپس محو و کمنور شد.
آنها باور دارند که این واقعه آشوبناک در کهکشان خودمان در فاصله ۱۲ هزار سال نوری از ما رخ داده است.
کیشالای دی، نویسنده اصلی این مقاله از امآیتی، گفت: «ما شاهد مرحله پایانی بلعیده شدن بودیم.»
پژوهشگران بر این باورند که جرم این ستاره حدود ۰.۸ تا ۱.۵ برابر خورشید ما است و جرم سیاره بین یک تا ۱۰ برابر مشتری است.
بسیاری از مواد سیاره به درون ستاره پرت شده و در نهایت توانستهاند ستارهها یا سیارات جدیدی را تشکیل دهند.
انتظار میرود که خورشید و زمین نیز به سرنوشت مشابهی دچار خواهند شد، اما این اتفاق تا ۵ میلیارد سال دیگر روی خواهد داد. هنگامی که این اتفاق رخ میدهد، سیگنالها احتمالاً مشابه این رویداد خواهند بود.